Lunca é n poet che vir tl rëgn dla Ladinia y so dejier plü gran foss chël de jorè.
Nia dalunc da d’ël, söinsom n lëgn alt y döt sëch virel te na tor Laurus, n striun da n bur carater. Al é dala ria y dal blot stè su él ince deventè scialdi n rî. Por passè le tëmp cöiel adöm te na lada düc i lingac dl monn: cun val’ ingianada êl dagnora stè bun da ti ai tó a düc chi che ti dô massa pücia valüta. Vigni iade ch’al daurî spo sö süa lada, aldîl la usc de zacai y a chë moda se sintîl n pü’ manco su!
Olach’al gnô mancia le lingaz, pordô ince döt le monn incëria sü bi corusc. Ala fin â Laurus abiné oramai düc i lingac conesciüs, ater co le ladin. Defat ê oramai döt le monn zënza corusc. Mâ la Ladinia ne i â nia ciamò pordüs. Dal alt de so lëgn odô Laurus chël monn ligher y plëgn de corusc. Ince dailò éssel orü abiné ca le lingaz y fà sparì düc chi corusc, mo al n’ê nia bun d’odëi zacai por ti al brinché cà cina ch’al n’é nia capité por cajo Lunca che passâ avisa sot so lëgn. Bel dassù porvâl da pié le jor saltan jö de na gran pera y Laurus l’alda baian ladin. Atira àl spo capì che avisa chël ê le lingaz che ti manciâ ciamò por completè süa coleziun. Porchël pënsel dô sciöch’al podess fà da ti tó a Lunca so lingaz le plü snel ch’ara va...
Le dé dô dadoman ciafâ Lunca dan porta n dessëgn cun ël che jorâ ligher tl cîl. Laurus â spié Lunca te sü sonns y â capì che al se dejidrâ dassënn da ester bun de jorè. Te chël che Lunca s’â ot ti êl t’un iade cumparì Laurus te na niora de föm. Ël â spo tut tla man le dessëgn y ti â dè da capì che cun sü podëis êl bun de fà a na moda che Lunca podess finalmënter jorè, mo al mëssâ porchël ti scinché so lingaz ladin!
Lunca odô ch’al ti gnô pité l’ocajiun de süa vita y zënza ponsè sura plü co intan âl azetè le barat. Laurus ê cuntënt. Al â striné adalerch la lada olach’al tignî sö i lingac â damanè Lunca bele damperfora dô le paiamënt: al mëssâ soflè ite so lingaz tla lada. Apëna ch’al â albü rové ê Laurus t’un colp sparì, avisa tan snel sciöche al â fat da rové adalerch. Sciöche Lunca â dè jö le lingaz à Lunca y döt le paesaje incëria pordü so corù, deventan bel grisc. Laurus l’â ingianè.
Lunca â spo atira orü porvè sce al ê almanco bun de jorè y al porvâ da sbater sü brac, mo al ne ti ê nia ... Dessenè s’âl spo ponsè de jì a se tó zoruch le lingaz, mo co podôl pa fà da rové cina söinsom chël lëgn tan alt? Al â spo porvè da le taié cun süa picia britola y spo cun n manarin. Da odëi che ara ne jô a degöna moda âl tla finada ciamò porvè cun les termes y spo cun le füch, mo al ne ti ê nia... T’un iade ti êl spo tomé ite che al ess podü porvè de rumpì le strinët cun l’ega dl lech che n’â nia ciamò pordü so corù. Al â spo metü man de ti sciuré de chël’ega ados al lëgn y â odü che vigni toch che gnô bagné se desfajô demorvëia... Bel plan, a forza de sciuré ega ê le lëgn deventè tres plü bas, cina che la tor de Laurus ê rovada jö ia por tera. Le striun mët fora le cé da vider fora por odëi ci ch’al sozéd, mo te chël s’âl ciafè na lavada: le grisc ch’al â indos ê sparì y defata dô ince Laurus instës.
Lunca s’â fat demorvëia de chël efet, mo sciöche le striun ê sparì â ince sü strinëc pordü la forza: la scatora s’â davert sö y i lingac â podü fora. Ince Lunca â indô ciafè süa usc cun chëra ch’al â indô podü mët man de baié...